Չափածո

Ժամանակակից հայ գրող Դօրիանի չափածո ստեղծագործությունները՝ բանաստեղծությունները և քառյակները։ «Կարոտ», «Թե ինձ սիրես», «Աղոթք», «Բաժանում» և այլ չափածո աշխատանքները։ Դօրիանը հեղինակ է շուրջ 300 չափածո ստեղծագործությունների, որոնց մի մասը ներկայացված են այս կայքում։ Մյուս բանաստեղծությունները պատրաստվում են հրապարակման։

Աղոթք I

Հայր մեր, ինձ ետ պահիր գոհ լինելու կրքից՝
Երջանկությունը սոսկ անցողիկ թմբիր է,
Միտք տուր, որ աշխարհը տեսնեմ՝ ինչպիսին կա,
Ու սիրտ, որ այն հենց այդպիսին սիրեմ։

Ինձ ցավեցնելիս

Ինձ ցավեցնելիս՝ ի՞նչ ես դանդաղում,
Սպիտակ դագաղում լավ է, տեղ կա շատ,
Ստերից քամած հյութը դառնավուն
Չի օգնում, ու չի բուժում անաշան։

Ինձ ցավեցնելիս՝ ի՞նչ ես դանդաղում,
Մաս առ մաս թաղում՝ ոչ ամբողջությամբ,
Արյունս անխիղճ երակով մաղում,
Շունչս վերածում զուտ շնչառության։

Ինձ ցավեցնելիս՝ ի՞նչ ես դանդաղում,
Ու՞մ սերն ես քաղում սիրո իմ գնով,
Ամենակործան, անազնիվ խաղում
Դու՞ ես հաղթելու։ Ասա՛, մեկ էլ ո՞վ։

Ինձ ցավեցնելիս՝ ի՞նչ ես դանդաղում,
Ի՞նչ ես հապաղում, եղի՛ր վճռական,
Լավ է, լայն է իմ սպիտակ դագաղում,
Քեզ է վախեցնում միայն ապագան։

Գամփռ Ջոն

Երբ տեսնում էր՝ վաղուց է արդեն գարուն,
Ելնում էր տանիք ու ծխամորճով
Երկնքում խուճուճ ամպեր նկարում
Իմ պապը՝ պառավ կովբոյ Գամփռ Ջոն։

Անձրև էր լցնում իր սրտին մոտիկ
Մարդկանց աշխարհին՝ ներքևում փռված,
Հոգնած հառաչում էր հողի որդին՝
Կարոտն հառելով լեռներից լոռվա։

Բարև փոխանցում քամու հետ վաղվա՝
Թոռների ցանած դաշտերին անձև,
Խնդրում նժույգից ցած իջնել մի պահ,
Խոնավ մտրակով երաշտը սանձել։

Շոյում էր ամեն արձակած քուլան՝
Սիրո կարիքից հանկարծ չշտապեն,
Գգվեն արևին, լույս ծծեն դանդաղ,
Որ մարդն հովանա՝ չորս օր է տապ էր։

Ստվերներ էր տալիս ստվեր երազողին,
Իջնում տանիքից ու ծխամորճով
Օրորոցիս մոտ արև նկարում
Իմ պապը՝ պառավ կովբոյ Գամփռ Ջոն։

Խնդիրներդ չլիր

Հյուսվածքներս է նա պատրաստ անել թելիկ–թելիկ,
Ես իմ երկրորդ կեսին գիտեմ հինգ մատիս պես․
Աննան ասաց՝ խնդիրներդ չլիր,
Հետո պիտի ավելի լավ ապրես։

Մղձավանջը օրվա քեզ կթվա թմբիր,
Չես ճանաչի վաղը դու երեկվա գիժ-քեզ
Հիշիր ինչն է ցավում, խնդիրներդ չլիր,
Հետո պիտի ավելի լավ ապրես։

Ներես պիտի մի օր անցածին դավադիր,
Ու մոռանաս պիտի օտարին աներես,
Ցավդ մոտդ պահիր՝ խնդիրներդ չլիր,
Հետո պիտի ավելի լավ ապրես։

Թամար

Ո՞րերորդ օրն ես արթուն լուսացնում,
Կրակը ձեռքիդ՝ սպասելով, Թամար,
Գիտեիր գրելու համար ծնվեցիր,
Պարզվեց՝ ծնվեցիր ներելու համար։

Դու անարժանի դարձին սպասելով՝
Քանի՞ գիշեր է չունես հերթապահ,
Բայց ներողություն կխնդրի՞ արդյոք,
Որքա՞ն կսպասես, մի՞թե մինչ ի մահ։

Ու կարծում ես ե՞րբ կներես իրոք,
Կարծում ես ներես, ու՞մ ետ կստանաս,
Կարծում ես կտա՞ Աստված քեզ մի թոք՝
Թեթև կյանք շնչես ու հանգստանաս։

Կարծում ես հետո չի՞ կարի ստեր
Դերձակդ անվարժ նոր ոճիդ հարմար,
Այսքան ներելուց այդ ո՞վ է խերվել,
Ժայռից նետվելը հե՞շտ չէր, այ Թամար։