Ճեմենք միասին վերջերս միայն
Դռները բացած արվեստիս տանը,
Ուզում եմ այսօր վերջ դնել շինծու՝
Հոգուս կարծեցյալ դատարկությանը։
Ահա այս շարքում մի հին իկոնա
Այնքան վաղանցյալ, ոչ վաղ անցյալից,
Գուցե սրբացրած մի չար սատանա,
Որ պտուղ մեկնեց ինձ կենաց ծառից։
Պրոմեթևսն, ահա, գամված ժայռերից՝
Առաջին-վերջին իր մեղքի համար,
Ո՞րն էր հանցանքը՝ կրակ տա՞լը ինձ,
Թե՞ որ սիրտ արեց հուրը գողանալ։
Ու հռչակավոր մի աստվածամայր՝
Վերածննդի թոհ ու բոհն անցած,
Նա, որ հար հանդարտ ծովերի վրա
Անհաշտ իններորդ ալիքը դարձավ։
Նաև կնճռոտ տրոլ ավանգարդ ոճի՝
Իր տգեղությամբ ինքնատիպ քանդակ,
Սա էլ գործել էր մի փոքրիկ ոճիր՝
Կրում է այժմ տատասկե պսակ։
Գլուխգործո՞ց են, ասա, անպե՞տք աղբ,
Սավառնա՞նք մտքի կռնատ թռչունի,
Ինչ էլ մտածես գործերի մասին՝
Վարպետի համար քիչ արժեք ունի։
