Ինչ երջանկություն.
Ես արդեն չկամ՝ միայն շնչում եմ,
Ու ընկալում եմ ինձ շրջապատող
Ոչ այնքան շատ բարդ,
Որքան անիմաստ սիլուետները։
Պատուհանից դուրս ոռնում է մի շուն,
Ես էլ նրա հետ, անկախ ինձանից ոռնում եմ, հաչում,
Եվ արկղիկի մեջ ընկած քննաբերն
Ինձ խոստանում է, որ կվերացնի
Ճամփիս պատահած բոլոր անհնար
Ու հնարավոր անջրպետները։
Եվ եթե նույնիսկ, առանց զգուշացում,
Թշվառ իմ հոգին խոցել են սիրո,
Կամ դրա նման հիմար ու սիրուն
Որևէ բանի անխիղճ նետերը`
Ինչ-որ մեկն արդեն հանել է դրանք,
Միայն նախորոք ցավազրկողի
Փրկարար դոզա ինձ ներարկելով`
Ոչինչ չեմ զգացել։
Երեկ այն տաղտուկ սիլուետներից
Մեկը ինձ ասաց, որ խոտ եմ դարձել,
Դե, բաջարեղեն…
Բան չհասկացա։
Եթե այդպես է, ինչո՞ւ այդ սոված
Բորենիները ինձ դեռ չեն կերել…
Ախ հա՜, քանի որ բորենիները
Բույսեր չեն ուտում։
Ինչ երջանկություն։
