Երկիրը կառնի

Գլխիս տատասկե պսակ է,
Ոտքերիս տակ՝ այրվող ածուխ,
Հոգիս անդունդ է՝ դատարկ է։

Շուրջ բոլորս դաժանություն․
Ապրելն իսկ ինձ համար լավ է,
Իսկ լավ ապրելը՝ ճոխություն։

Վայկյաններն են անգամ անվերջ․
Հիմա կյանքս ձեռքիս մեջ է,
Ձեռքերս՝ կապանքների մեջ։

Տեղ չկա՝ հոգիս սավառնի․
Որքան երկինքը կյանք տվեց,
Նույնքան երկիրը այս կառնի։