գրկումդ ուզում եմ անընդհատ համբուրել ուսդ գրկումդ մոռանում եմ թարմացնել ֆեյսբուքիս ստատուսը գրկումդ ուզում եմ դադարեն բոլոր զանգերը գրկումդ փորձում եմ չգրկումը իսպառ թարգելը գրկումդ ուզում եմ մի թեթև ցավեցնի գրկումդ գրկումդ հիշում եմ, որ նաև սիրտ կա կրծքումս Գրկո՜ւմդ, Անունս մոռանում եմ գրկումդ, Աստծուց եմ գրկումդ յան տալիս՝ Ու գտնում եմ փրկումս։ գրկումդ ուզում եմ գրել գրկմանդ մասին երգը գրկումդ ակամա մոռանում եմ, որ մերկ եմ գրկումդ ուզում եմ լռել ու լսել սրտիդ զարկերը գրկումդ փորձում եմ շոշափելով չափել բոլոր ծալքերդ գրկումդ չգրկածդ ամեն ինչ ջնջում եմ մտքումս գրկումդ ամեն ինչ կորցնում ու գտնում եմ գրկումդ Գրկո՜ւմդ, Անունս մոռանում եմ գրկումդ, Աստծուց եմ գրկումդ յան տալիս՝ Ու գտնում եմ փրկումս։ գրկումդ ուզում եմ հավերժ գրկված մնալ մոտդ գրկումդ սկսում եմ անգիր անել մարմնիդ հոտը գրկումդ ուզում եմ սիրո մասին անվերջ խոսել գրկումդ սկսում եմ աչքերս բաց երազել գրկումդ գրկում եմ գրկմանդ մասին իմ մտքերը գրկումդ կրկնում եմ, թե ինչ հաճելի է գրկվելը․․․
2010
Ջրեմարդը
Գիշերը իջել՝ ձանձրույթը քիչ էր, բերել է իր հետ վաղեմի դարդս, իմ ու քո միջև մետաքսե լճեր հյուսել է թաքուն իմ ջրեմարդը։ Անիմաստ հարց է, թե խի ես կարծել, որ ես չափազանց խառը ու բարդ եմ, ահերս դարսել, պահերս թարսել, խառնել է, հոսել, իմ ջրեմարդը։ Ինձ նորից քեզ հետ մտքիս մեջ տեսել ճարել է, լարել իր հին թակարդը, անցյալով տանջել, խաբել ինձ կանչել, իր մոտ է տարել իմ ջրեմարդը։ Գիշերը իջել՝ ձանձրույթը քիչ էր, բերել է իր հետ վաղեմի դարդս, էս թուղթուգիր է՝ մեկն էլ ինձ սիրեց, իսկ ես սիրում եմ իմ ջրեմարդը։
Վանեսա Պարադին
Նա գիտի մի անչափ ձանձրալի մեղեդի, Որ սիրում է երգել քթի տակ, Նա, ինչպես մի ֆիլմում Վանեսա՛ Պարադին, Պարոնի է սիրում ծերացած: Ձևացնում է մեկ-մեկ, թե ոչինչ չի լսել, Երբ խոսում է պարոնն ուրիշից, Հացից շատ է ուտում շաքարով թթվասեր, Որ նյարդերը հանի իր միջից: Նա ունի 24 ժամ անվճար ինտերնետ Եվ ամեն օր մի նոր սկավառակ, Նա միայն երազում իրական մարդու հետ Սավառնում է՝ ասես թև առած: Լրացնում է խեղդող տաղտկությունն օրերի Սերիալով, գրքերով, զանգելով, Ողորմի է տալիս իր նախկին սերերին՝ Ներկայից դեպի ետ ցատկելով: Նա ուզում է սիրվել, նա հոգնել է արդեն՝ Զարկելով իր պատիվը գետին, Թե ինչպե՞ս էր ապրում մի նման մարդու հետ Իր ֆիլմում Վանեսա՛ Պարադին…
Օփրա
Ու նստեց մի օր, մտածեց Օփրան, Որ դարձրել է արդեն կյանքը շոու, Որ դարձել է արդեն նյարդերի տոպրակ, Ու սպանում է իրեն մտքի սովը: Սեփական լկտի բարքերից հոգնած, Սեփական սրտի զարկերից հոգնած, Պարտքերից հոգնած, Հարկերից հոգնած, Կարգերից հոգնած Պառավել է: Ու էնքան է խոսել, որ արդեն սպառվել է, Որ արդեն սպանվել է հազար կողմից, Որ որքան ճղվել է, այնքան կարվել է, Այնքան կախվել է մի կոճ թելից: Սեփական տխուր երգերից հոգնած, Սեփական խղճի վերքերից հոգնած, Զենքերից հոգնած, Շենքերից հոգնած, Դեմքերից հոգնած Ծարավել է: Ու էնքան է դժգոհ, որ արդեն ձախ թև է, Որ արդեն ծախվել է հազար ձեռքից, Որ որքան ծնվել է, այնքան թաղվել է, Այքան դաղվել է մի կում ձեթից: Սեփական դատարկ top-երից հոգնած, Սեփական մռայլ կոպերից հոգնած, Րոպեից հոգնած, Շոպենից հոգնած, Շոն Փենից հոգնած, Թառամել է: Ու էնքան է խաբել, որ արդեն հասցրել է Աշխարհին չկապած` աշխարհից պոկված, Աճուրդի բարձրացնել իր հոգու հասցեն էլ, Մտածեց ու գլխից դեն նետեց Օփրան:
Դու կծիծաղեիր, եթե ինձ տեսնեիր
Դու կծիծաղեիր, եթե ինձ տեսնեիր,
Բայց դու վաղուց ես հանել աչքերդ։
Վերելք եմ կոչում ես վայրէջքներս,
Ընկեր եմ կոչում շրջված մեջքերը,
Ժպտում եմ, երբ ինձ ժպտում են շինծու,
Ու ծիծաղում եմ, երբ ծիծաղում են՝
Հեռվից ինձ վրա մատը տնկելով։
Սեր եմ խոստանում յուրաքանչյուրին,
Ու ցանկացածին կոչում սիրելի,
Ու անծանոթին բարև եմ տալիս՝
Լավ բարեկամի նման գգվելով,
Ու երազում եմ, անվերջ լքվելով,
Թե մի օր էլ ես մեկին կլքեմ՝
Ասես դրանով վրեժ լուծելով
Ինձ լքողներից։
Ու գնում եմ ինձ զանազան շորեր,
Որպեսզի ծածկեմ տգեղությունը,
Որում ծածկվում էր իմ գեղեցիկը,
Իմ վճռականը,
Իմ միայնակը,
Իմ անհեթեթը,
Ու քո սիրելին,
Որին ճիշտ սիրել դու գիտեիր միայն։
Որին դու գիտեիր հասկանալ միայն,
Ու անսահմանի սահմանը թաքուն մատնացույց անել,
Որ չկործանվեմ,
Չտգեղանամ,
Որ մարդկայինի կեղտով չաղտոտեմ
Կենդանի՜ հոգիս։
Որ անկշտությամբ կյանքը մակարդեմ
Իմ է՜ն մի թոքին, որը սիրում էիր․․․
Ու առանց որի փոխում ենք մեր հի՜ն,
Մեր անգիր արած դերերը հիմա
Ես ու էն անտեր դիմանկարը,
Որը պահում եմ փակ կողպեքի տակ։
Ես եմ կործանվում…
Դու կծիծաղեիր, եթե ինձ տեսնեիր,
Բայց դու վաղուց ես հանել աչքերդ,
Բայց դու պաշտում ես կործանումը իմ,
Բայց դու շնչում ես իմ արտաշնչած
Օդը թունավոր,
Բայց դու քայլում ես ինձանից հետո
Արդեն ավիրված արահետներով,
Դու տաքացնում ես մատներդ սառած
Իմ կես-հավատի՝ մեկ քառորդ Աստծո
Պատրույգի վերջին միլիմետրերի
Մարմանդ կրակին․․․
Բայց դու ապրում ես ոչ այն պատճառով,
Որ քեզ կենսապես պետք է ապրելը,
Այլ՝ որ զուգակցես իմ նմանապես անպետք ապրումին․․․
Այլապես արդեն դու կծիծաղեիր,
Ու ես ամոթից նորից կկախեի
Պատուհանիցս հանա՜ծ, շպարտա՜ծ
Վարագույրը իմ․․․