Չափածո

Դու կաս ու գիտեմ ես, թե խի ես կամ՝
Որ ծածկեմ քո վրա, երբ բացում ես մեջքդ,
Որ, հեռու քեզանից, երբ հանկարծ ընկար,
Ափդ իմ ափի մեջ ուղեկցեմ վայրէջքդ։

Դու կաս ու գիտեմ ես, թե խի ես կամ,
Որ մի բան չունենաս` քոռանան աչքերս,
Որ քայլեմ, ուր քայլես, ստվերը քո գրկած՝
Արծաթե խաչերով քշելով չարքերը:

Դու կաս ու գիտեմ ես, թե խի ես կամ՝
Որ թաքուն արտասվեմ, երբ ցավի մի տեղդ,
Որ լարած մկան պես դես ու դեն ընկած
Որոնեմ հարբուխի կամ ականջիդ դեղը։

Դու կաս ու գիտեմ ես, թե խի ես կամ՝
Որ օրերդ հաշվելով՝ շատացնեմ օրերս,
Որ թեկուզ ուշացած, հասցնեմ սակայն,
Հասկանալ նաև, թե ինչու կա մերս։

Աչքերս բացեմ՝ տեսնեմ լուսացել է,
Ու կողքիս նստել է բարի հոգին,
Ու տուփից հանել է իմ սիրած խաղը,
Շարել գոգին։

Նայում է, ժպտում է․ «Բարլու՜ս քեզ, ծիտս,
Տես, էլի հաղթել ես, չունես դուշման,
Խաղը քո խախանդ է, դու էլ խախանդ ես
Խաղիդ նման։

Նախշուն կավիճով գծել է սահմանը
Խալխն՝ իր տանը տվել է տարբեր անուն,
Տունը քո դեռ սերն է, իսկ սերը, սերս,
Չեն սահմանում։

Տունը քո թռչում է, երբ լույս է դուրսը,
Այն չունի ոչ դուռ, ոչ անգամ տանիք,
Ու ներսում երգում է քեզ հետ, թռչունս,
Հազար քամի։

Մանկան պես ամենքը լսում աղոթքդ,
Կրկնում է, ինչպես հին շուտասելուկ՝
Իբրև զենք՝ բարձի տակ պահած ասեղը
Աստծով թելում։

Վրեժին կարում է ներումն իր, հարսս,
Ու ցավին անուշ բալասան կարում,
Իր թոշնած բոլոր փեշերին կարում է
Սիրուն գարուն։

Մի մոմից մյուսը վառում է մարդը՝
Լույսդ ակամա թշնամուդ տանում,
Աչքերը չռած հետևում է Չարը,
Օտարանում։

Ու թողնում մենակ քեզ բարեկամիդ հետ,
Հետքն իր վերացնում է՝ կարծես չկար,
Անկողնուցդ վեր կաց, ու դուրս եկ, ծիտս,
Մարդկանց աշխարհ»։