Չափածո

Նեյլոնե մազակալ է կապում իմ հոգին,
Որ վարսերը չիջնեն ուսերին,
Եվ անվերջ, անդադար, մի հին, տխուր ջազ
Շշնջում է հազիվ լսելի։

Եվ հոգուս շշունջից խլացած՝
Մտքերդ իրենց պատեպատ են տալիս,
Խելագար, մոլորված, մոռացված,
Կարոտած հոգեմետ հայացքիս։

Սպասում են դրանք հանդիպման,
Տենչում են հաջորդ ցրտերին,
Հաշվելով, թե քանի նյուտոն կլինի
Բախման ուժը մեր հոգիների։

Թաքցնում են իրենց մերկությունը
Ժպիտի տակ լալ, անհուզելի,
Մինչ մազակալ է կապում իմ հոգին,
Որ վարսերը չիջնեն ուսերին։

Ֆորտնայտը ժլատ է ու չի սիրում կիսվել,
Ես արդեն հաշտվել եմ` չես լինելու իմը,
Անխիղճ, թույլ տուր գոնե, որ քեզ սիրեմ հեռվից՝
Եղիր հավերժ օնլայն, շարունակիր սթրիմդ։

Կառուցիր պարիսպներ ու ամրոցներ շքեղ,
Որ տեսնեմ, մտածեմ՝ ինձ համար են հատուկ,
Դեպի վեր սողացող տառերի հոսքի մեջ
Մի քանի սրտիկ էլ ես ուղարկեմ չատում։

Ու կարծեմ՝ կարդում ես խաղալուն զուգահեռ,
Ու ժպտում ես, եթե իմ գրածն ես կարդում,
Շարունակեմ գրել, չդադարեմ գրել՝
Ողջ գիշերը հետդ անցկացնելով արթուն։

Լուսաբացին հոգնած աչքերս տրորեմ՝
Դիմադրելով մի կերպ բաժանմանը խրթին,
Քնեմ մի քանի ժամ, արթնանամ անհամբեր,
Որ միասին նորից տրվենք պարապուրդին։

Ձեռքս սիրիր, հարս իմ՝ խմոր,
Քեզ գնդեմ, գրտնակեմ նորից,
Գուրգուրելով՝ ջանիդ քսեմ
Ջեմ, մուրաբա, անուշ խորիզ։

Տամ կրակին՝ գալուդ սպասեմ,
Պատուհանիս փեղկը բանամ,
Ամեն ծանոթ ու անծանոթ
Հոտդ առնեն, տեղդ իմանան։

Բարև տան ու, Աստծո բարիք,
Քեզ անելով բաժին֊բաժին՝
Մի բաժինը հետս կիսեն,
Մեկը տան պառավին, ճժին։

Ուտեն ու գոհ գլուխ ճոճեն․
«Քաղցր էիր, համա ծարավ թողիր»,
Շիրեդ մատներից լպստեն,
Օրհնեն հա՛մ քեզ, հա՛մ թխողիդ։