Եթե դու ինձ թողնես անբուժելի մի վերք, Որը ես չեմ լվա ռիվանոլով, Իմացիր` կթողնես մի ամբողջ տիեզերք, Ոչ մի խռովք։ Ու եթե շողերից «կենարար արևի» Գոլորշանաս կյանքիցս կամաց-կամաց, Միայն լույս կսփռես հոգուս ստվերոտ Ու միգամած։ Քո ներկայությամբ ոգելից արբեցնելուց հետո՝ Բացակայությամբդ բուժիչ կապաքինես, Ու թե կարծես, որ թողեցիր ինձ միայն դառնահամ, Չմտածես՝ կարևորը, որ միշտ իմ քիմքին ես։