Տունը իմ դատարկ է արդեն,
Քունը իմ ոչ մեկինն է, հոգիս,
Երանի թե ռեալ լիներ
Քեզ քանդել, կառուցել իմ կողքին։
Տունը իմ լռություն է միշտ,
Կարոտում եմ քո աղմուկները,
Երանի թե ուժեղ լինեի՝
Կտրեի քեզ պահող արմունկները։
Քեզ քանդեի, կառուցեի կողքիս,
Քեզ թողնեի կոտրել իմ պատյանը,
Քեզ պոկեի երկաթե թոկից
Ու բերեի, սոսնձեի մենությանս։
