Մեռնեի երանի՝ նայելով դեմքիդ,
Հայացքդ թախծոտ սեղմեի կրծքիս
Սև վարդի նման ու հետս տանեի։
Արցունքով թրջած մի տխուր ժպիտ
Այրվող ածուխով դրոշմեի կրծքիս
Ու քո ցավը խոր ես հետս տանեի։
Անխնա ցրտից սառած մատներից
Հպումներն անույշ՝ մեղքերիս նման,
Վերջին կրակի պես հետս տանեի։
Եվ հրաժեշտից առաջ մի վերջին
Անգամ աշխարհով մեկ գոչեի, հոգիս․
– Ես տեսա դրախտ մի աստվածային…
… աչքերդ էին։
Նայելով դեմքիդ
