Տեղին-անտեղի, պատեհ-անպատեհ Սիրտս մի տեսակ թախիծ է պատել։ Սկսել է թվալ, թե աշխարհը ողջ Գլխիս փուլ կգա։ Սկսել է թվալ, Թե մայրս հեռվից զանգում է հիմա, Իսկ ես լռում եմ օտար անտունում, Ու հոգիս՝ նրան վաղուց կարոտած, Բջջայինի զուր այդքան տեղացող Ճառագայթներն է արդեն ընդունում։ Սկսել է թվալ, Թե կարիքի մեջ քույրս է նեղվում, Մտածմունքներից դաղվում եմ, մաղվում, Կենդանի թաղվում սեփական խելքից, Սեփական երգից տառապում անգամ։ Սկսել է թվալ, Թե խաղալիքով իմ պատահական Ուրիշն է խաղում, վրաս ծիծաղում․․․ Ու թվում է, թե երազներս ջինջ Երես են թեքել արդեն ինձանից։ Ինքս ինձ անգամ սկսում եմ ատել Տեղին-անտեղի, պատեհ-անպատեհ։