Տեղին-անտեղի, պատեհ-անպատեհ
Սիրտս մի տեսակ թախիծ է պատել։
Սկսել է թվալ, թե աշխարհը ողջ
Գլխիս փուլ կգա։
Սկսել է թվալ,
Թե մայրս հեռվից զանգում է հիմա,
Իսկ ես լռում եմ օտար անտունում,
Ու հոգիս՝ նրան վաղուց կարոտած,
Բջջայինի զուր այդքան տեղացող
Ճառագայթներն է արդեն ընդունում։
Սկսել է թվալ,
Թե կարիքի մեջ քույրս է նեղվում,
Մտածմունքներից դաղվում եմ, մաղվում,
Կենդանի թաղվում սեփական խելքից,
Սեփական երգից տառապում անգամ։
Սկսել է թվալ,
Թե խաղալիքով իմ պատահական
Ուրիշն է խաղում, վրաս ծիծաղում․․․
Ու թվում է, թե երազներս ջինջ
Երես են թեքել արդեն ինձանից։
Ինքս ինձ անգամ սկսում եմ ատել
Տեղին-անտեղի, պատեհ-անպատեհ։
