fbpx

Թե խի եմ լացում

Հերիք նայես միայն, ի սեր քո Աստծո,
Ինձ կամ խմիչք տուր, կամ էլ հանգստացնող,
Կանգնիր կողքիս ու վարդագույն հովհարով
Ցրիր հիմար մտքերս։

Ու չհարցնես հանկարծ, թե խի եմ լացում,
Ես կարդացել եմ վաղու՜ց մի հոդվածում,
Որ չհարցնելը քսան մարդուց քսանմեկին
Գլխացավից փրկել է։

Երբ մութ է դեռ մինչև տասն անց քառասուն,
Ու կեսօրից արդեն ոչինչ չես սպասում,
Նյարդերդ ի զորու չեն հանգստացնել
Ո՛չ սուրճը, ո՛չ գրկվելը։

Այդ երկնքում նստած է գիժ, աննորմալ՝
Ես պատրաստվել էի լուսավոր մի օրվա,
Գուցե ոտքով մեկի տուն հյուր կգնայի,
Կամ հյուր կգար ընկերս։

Կամ զբոսնեի մինչև «էն մեծ շան» փողոց,
Կարճ թևքերով ու առանց անձևանոց,
Ապրիլը մի՞թե այն մտքով չեն ստեղծել,
Որ մրսեցնես ձեռքերդ։

Որ խառնվես եռուզեռին քաղաքի,
Ու համտեսես սիրածդ պաղպաղակից՝
Միակ դեղից, որ ի զորու է բուժել
Անտանելի ձմեռը։

Մեկ էլ ընկճախտը՝ Սարդ-մարդի պես հզոր,
Բացի քեզնից՝ կարծես մեկին չհուզող,
Որ լցվելով մռայլությանդ հետ տուն՝
Քիչ-քիչ դարձել է տերդ։

Հերիք նայես միայն, կարծես չես լսում,
Ես քեզանից խնդրեմ, իսկ դու՛ քո Աստծուց,
Մինչ գարնան գալը՝ վարդագույն հովհարով
Ցրել հիմար մտքերս։
Դօրիան
Դօրիան

Այս ստեղծագործության հեղինակն է հայ գրող Դօրիանը։ Կարող եք կարդալ նրա 👉կենսագրությունը։