Գրված՝ 2009թ․, խմբագրված՝ 2020թ․
– Ասում են, թե այնտեղ տարօրինակ մի ուժ է իշխում՝ գերբնական, անբացատրելի ու անտեսանելի: Այն գայթակղում է, խաբում, կուլ տալիս, ստիպում ինքնակամ ենթարկվել իրեն՝ տենչալով սողալ իր առաջ: Այն կանչում է: Լսել եմ, թե արտասովոր մեղեդիով է կանչում՝ լացի ձայն հիշեցնող մեղեդիով: Ու ցանկացածն, ով գտնում է կանչող ուժը, հավերժ մնում է այնտեղ՝ այգում: Նա այլևս չի լքում այն, չքվում է բոլորի կյանքից, թողնում մեզ ծանոթ աշխարհները:
Գրված՝ 2009թ․, խմբագրված՝ 2020թ․
Ճակատագիրը քամի է, իսկ քամիները տանում են միայն մեռած տերևները
Մարգագետիններն այնտեղ լի էին ծաղիկներով, իսկ այգիներում երգում էին դրախտային թռչուններ, բազմաթիվ գետեր էին հոսում ու հորիզոնը փակում էին հսկա լեռները: Ասում էին, թե դրանցից այն կողմ ծովեր են: Լուվիան երբեք ծով չէր տեսել:
– Երբ չափահաս դառնամ, – դիմեց նա դայակին, որն իր հետ միասին դղյակի պատշգամբում կանգնած դիտում էր լեռերից այն կողմ սահող արևը, – Կանցնեմ այդ լեռները, կգնամ ծովի մոտ ու բոբիկ կքայլեմ դրա ափով:
– Միայն ամենաուժեղներին է տրված անցնել այդ լեռները, Լուվիա: Միայն նրանք են հասնում ծովերին:
– Լեռներից այն կողմ թույլ մարդիկ չկա՞ն, դայակ:
– Կան երևի, սիրելիս։
– Բա էլ ինչպե՞ս են հասնում այնտեղ:
– Քամիներն են տանում, Լուվիա: Նրանց քամիներն են տանում: